مطالعات زیادی رابطه بین دریافت زیاد فیبر و رژیم های غنی از فیبر را با عوامل خطر بیماری قلبی و عروقی ارزیابی کرده اند، با وجود این، هنوز نتیجه گیری روشنی در این زمینه وجود ندارد. بر این اساس، مطالعه مروری با هدف بررسی تمام پژوهش های موجود در این زمینه انجام شد. محققین مطالعات را از سال 1990 بررسی کردند و تمام پایگاه های اطلاعاتی را جستجو کردند. آن ها بیشتر بر دریافت فیبر: تام، نامحلول ( غلات کامل، پوست سیب زمینی و ...) و محلول ( حبوبات، دانه ها، جو، جوی دوسر و ...) غلات، میوه ها، سبزیجات و سایر منابع متمرکز شدند. یافته های حاصل از تجزیه و تحلیل های آماری نشان داد که افزایش مقادیر فیبر دریافتی ( همه موارد فوق) با احتمال خطر بیماری قلبی و نارسایی قلبی رابطه معکوسی دارد، یعنی هر چقدر میزان دریافت فیبر ها بالا باشد، احتمال ابتلا به بیماری های قلبی و یا نارسایی قلبی نیز کمتر می شود. به طور ویژه در مورد فیبر محلول نشان داده شد که افزایش مقادیر دریافتی آن باعث کاهش ابتلا به بیماری قلبی نسبت به نارسایی قلبی خواهد شد. در مقابل دریافت هر 7 گرم فیبر اضافی در روز، میزان ابتلا به بیماری های قلبی و نارسایی قلبی- هر دو – به طور معناداری کاهش می یابد. این مقدار فیبر شامل یک واحد غلات کامل ( نان، برنج، پاستاو ...) به علاوه یک واحد لوبیا/ عدس یا دو واحد میوه و سبزی است. نتایج این مطالعه با توصیه های اخیر در زمینه افزایش دریافت فیبر رژیم غذایی همراستا است.
واژگان کلیدی: فیبر رژیم غذایی- بیماری قلبی- نارسایی قلبی
منبع:
Reference: D. E. Threapleton, et al. Dietary fibre intake and risk of cardiovascular disease: systematic review and meta-analysis. BMJ, 2013.
تذکر مهم شما نمی توانید با تکیه بر مطالبی که در سایت e پزشک منتشر می شود مبادرت به خود درمانی کنید.